Απόδραση στην Ασίνη.

Το αίσθημα θέλει θάλασσα. Ως backround, ως σημείο στον ορίζοντα. Θέλει! Γι' αυτό κι εγώ το ακολούθησα στην Ασίνη. Αυτή που αναφέρει ο Σεφέρης στα "Ημερολόγια καταστρώματος" που το δόξασαν με το Νόμπελ (1963). "Ασίνην τε...Ασίνην τε".

Ο βράχος της, η ηρεμία της και το Ναύπλιο. Η αλήθεια είναι πως δε θα πήγαινα αν δεν ήταν να παρακολουθήσω το Γρ. Βαλτινό. Αυτό τον άγιο άνθρωπο, το θεατρικό καθοδηγητή μου (κι όχι μόνο δικό μου), την έμπνευση για πολλές ενέργειες στο παρελθόν. Παραμύθια απ' όλο τον κόσμο με τη συνοδεία νέι. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως δεν ήταν μια απλή υπόθεση να το χάσω. Κι ευγνωμονώ το Φεστιβάλ Ναυπλίου, που μου έδωσε την ευκαιρία να τον ακούσω με κλειστά μάτια, να απαγγέλλει "Το τραγούδι του Νεκρού αδελφού". Λαϊκό παραμύθι, πάντα διαχρονικό και μέσα από αυτήν την παραλογή η ελληνική παλικαριά μένει σε γενιές και γενιές. 

{Από 24/6/2011}