Το αίσθημα θέλει θάλασσα. Ως backround, ως σημείο στον ορίζοντα. Θέλει! Γι' αυτό κι εγώ το ακολούθησα στην Ασίνη. Αυτή που αναφέρει ο Σεφέρης στα "Ημερολόγια καταστρώματος" που το δόξασαν με το Νόμπελ (1963). "Ασίνην τε...Ασίνην τε".
Ο βράχος της, η ηρεμία της και το Ναύπλιο. Η αλήθεια είναι πως δε θα πήγαινα αν δεν ήταν να παρακολουθήσω το Γρ. Βαλτινό. Αυτό τον άγιο άνθρωπο, το θεατρικό καθοδηγητή μου (κι όχι μόνο δικό μου), την έμπνευση για πολλές ενέργειες στο παρελθόν. Παραμύθια απ' όλο τον κόσμο με τη συνοδεία νέι. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως δεν ήταν μια απλή υπόθεση να το χάσω. Κι ευγνωμονώ το Φεστιβάλ Ναυπλίου, που μου έδωσε την ευκαιρία να τον ακούσω με κλειστά μάτια, να απαγγέλλει "Το τραγούδι του Νεκρού αδελφού". Λαϊκό παραμύθι, πάντα διαχρονικό και μέσα από αυτήν την παραλογή η ελληνική παλικαριά μένει σε γενιές και γενιές.
Που σημαίνει πως πέφτουν τα φύλλα, πως ξυπνάς κι ο ουρανός έχει πάρει ένα μολυβί χρώμα, ακούς Χατζιδάκι και φτιάχνεις τσάι με άρωμα καραμέλα. Αυτή είναι η δική μου πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη. Βέβαια, τέτοια μέρα έχω να δω από το 2009. Ακόμα ελπίζω!
Από τη μια ακούς το "Βγες στο μπαλκόνι να δεις", που όπως λένε πολλοί φίλοι μου, παίρνει όλη τη μελαγχολία που άφησε το καλοκαίρι. Πολύ πιστεύουν πως το καλοκαίρι είναι κάτι το ξεφαντωτικό, χαρωπό κλπ. Μπορεί κι έτσι να είναι. Εγώ, φυσικά, δεν μπορώ να το δω έτσι. Πιστεύω πως ειδικά ο Αύγουστος είναι απ' τους πιο μελαγχολικούς μήνες. Αυτό γιατί είναι το τέλος. Και χαίρομαι κάθε πρώτη Σεπτέμβρη, γιατί ξεκινά κάτι καινούργιο. Είναι η αρχή της χρονιάς. Κατάλοιπο από το σχολείο ακόμα, να λέμε "Καλή Χρονιά". Μα είναι η αρχή της Χρονιάς! Πέφτουν όλοι οι καρποί κι η φύση ξεκινά από την αρχή.
Έτσι, περιμένω με ανυπομονησία τα πρωτοβρόχια που δεν έχουν έρθει ως τώρα κι ας μπαίνει ο ένατος μήνας. Ανυπομονώ να ακούσω μελωδίες του Μάνου και να πιω κι εγώ σαν καλό κορίτσι τσάι καραμέλας. Το κλίμα έχει γαμηθεί και θ' αργήσει να μου κάνει τη χάρη. Όπως για παράδειγμα δε χιόνισε όλη τη χρονιά κι 8 Μαρτίου το 'στρωσε. Σημασία έχει πως θα αποζημιωθώ πριν μπει κι Οκτώβρης.
Αχ..μακάρι να ξυπνήσω με συννεφιά! Ως τότε ακούστε κι ονειρευτείτε βροχερά τοπία.
Ροζ άμμος. Νερά γαλάζια. Δυστυχώς γύρω στους 1000 κάτι τουρίστες. Αλλιώς μπορείς να το πεις και Λαφονήσι. Κι αν θες να φτάσεις εκεί μπορείς και με ΚΤΕΛ από τα Χανιά.
Παρά την υψηλού επιπέδου φυσική ομορφιά, υπάρχει κι ιστορία. Τ' όνομα "Λαφονήσι" είναι συνδεδεμένο με τη σφαγή των γυναικόπαιδων και λίγων ενόπλων που κατέφυγαν εδώ το 1824 για να αποφύγουν τη λαίλαπα που έφερε στην Κρήτη το πέρασμα του Αιγυπτίου Ιμπραήμ πασά. Κάποιος όμως Τούρκος από τα Τεμένια, που γνώριζε το πέρασμα του υφαλισθμού, οδήγησε το στρατό στο νησί. Ανήμερα το Πάσχα οι Τούρκοι έσφαξαν 850 άτομα, εκτός από έναν που σώθηκε κολυμπώντας. Αλλά αυτά δε νοιάζουν τον κλασικό τουρίστα που πάει, για να μαυρίσει!
Αν είστε στην Κρήτη κι έχετε χρόνο και διάθεση, επισκεφτείτε το, αξίζει!
Το τραγούδι που μας ταξιδεύει. Αν και δεν έχω σε μεγάλη εκτίμηση τους Πυξ Λαξ-βασικά, περισσότερο ταλαντευόμενη είμαι με το αν μου αρέσουν ή όχι-πρέπει να πω πως αυτή είναι η μουσική που μυρίζει καλοκαίρι. Κυρίως η εισαγωγή του κομματιού.
Πολλοί αναρωτιούνται τί είναι το "Μέλυδρον". Από μία φιλολογική προσέγγιση θα μπορούσε να είναι σύνθετη λέξη από το "μέλι" και το "ύδωρ", πράγμα που σημαίνει γλυκό νερό. Εγώ θα κρατήσω αυτή την εξήγηση, για τον απλό λόγο πως θέλω το καλοκαίρι μου να είναι γλυκό και με νερό. (Όχι και τόσο κοντά στο νόημα, αλλά το 'κοψα στη μέση!)
Με συνεπήραν τα ταξίδια κι οι εκδρομές και ξέχασα κι ιντερνετική ζωή κι όλα (και καλά έκανα, να το κάνετε κι εσείς, πιάνει). Σήμερα, είμαι Αθήνα, φανερά στρουμπουλεμένη, πτώμα και με θέματα ναυτίας. Η επιστροφή από την όμορφη Καλοσκοπή Φωκίδας ήταν επώδυνη.
Ας το πάρουμε, όμως, από την αρχή. Φεστιβάλ " Ήχοι του Δάσους ", δέκατο παρακαλώ, με εκλεχτούς καλεσμένους. Παρασκευή 22 έως Δευτέρα 25/7.
Info μετάβασης: Από τα ΚΤΕΛ της Λιοσίων προς Άμφισσα, 17.20 Ευρώ, ώρα δεν υπολόγισα λόγω ύπνου (κάπου στο 3,5 ώρες το έκοψα). Από εκεί ανταπόκριση με Καλοσκοπή-Αγ. Τριάδα (όρια Οίτης-Γκιώνας), 5 Ευρώ, 1 ώρα ( με καλά κέφια του οδηγού). Απαραίτητες δραμαμίνες, γιατί οι στροφές δεν παλεύονται.
Στήνεις τη σκηνή σου όπου θες, αρκεί να ξέρεις το πώς. Μπορείς αν θέλεις να πάρεις και ψησταριά, αν ξέρεις να ψήνεις και δεν κάψεις το Δάσος. Και μιλάμε για ένα Δάσος γεμάτο έλατα και πλατάνια. Ο χώρος έχει ιατρείο, καντίνα κλπ, οπότε αυτά είναι λεπτομέρειες που δεν πρέπει να σε απασχολούν. Εσύ απλά απόλαυσε τη μαγεία της εξοχής. Must είναι και το πουλόβερ ή το φούτερ για το βράδυ. Η θερμοκρασία πέφτει αισθητά και θα 'χεις πρόβλημα, αν δεν κουκουλωθείς στον υπνόσακό σου.
Το πρόγραμμα των συναυλιών για φέτος ήταν το εξής:
1η μέρα: Πραγματικά πτώμα, ώστε να το παρακολουθήσω πλήρως. Βγήκαν οι Μπλε και διασκέδασαν τη νεολαία (εκείνη τη στιγμή ένιωθα συνομήλικη της γιαγιάς μου και κάτι παραπάνω), μετά βγήκε η Ζουγανέλη, την οποία δεν άκουσα, αλλά απ' ό,τι έμαθα δεν έκανε την ίδια αίσθηση με την Τζόρτζια (φαίνεται δεν μπορούσαν όλοι να ταυτιστούν με μία που κλαίει στην Αττική Οδό και κάτω από τη ζακέτα της φοράει νυχτικό). Στη συνέχεια, δηλαδή κάπου στις 2:00 π.μ., τη στιγμή που ξύπνησα άκουσα το "Κακό Συναπάντημα", που υποθέτω πως είναι νέα παιδιά με πρωτοπόρο στίχο. Ξύπνησα με αυτό:
Με αυτό το κομμάτι έσπασα τα νεύρα του φίλου μου όλο το τριήμερο. Η συνέχεια ήταν DJ set..μέχρι τις 5:00 π.μ.! Μόνο για τους τολμηρούς. Ξανακοιμήθηκα, για να ξυπνήσω μέσα στον ύπνο μου τραγουδώντας Νότη "Σώμα μου φτιαγμένο από πυλόόόόόό...!!" και τρομάζοντας το διπλανό μου. Είχε ήδη ξημερώσει.
2η μέρα: Ακούει στο όνομα Νατάσσα, είναι κουκλάρα και κυκλοφορεί ελεύθερη με 150 εμφανίσεις ετησίως. Ξέχασα να πω, πως οι πρόβες ήχου ξεκινούν στις 16:00 και τελειώνουν λίγο πριν τη συναυλία. Έτσι, ακούσαμε την πρόβα της Μποφίλιου, του Πασχαλίδη και των άλλων. Βγήκαν οι Rumors, καλός ήχος, καλά παιδιά. Μετά η Νατάσσα, για να μας κάνει να τρελαθούμε κλπ. Ο Πασχαλίδης, για λόγο που δε γνωρίζω, ήταν με γκρίζα μαλλιά-βασικά, με μία υποψία γκρίζων μαλλιών-και φανερά αδυνατισμένος. Έδινε μια αψεγάδιαστη αίσθηση βαρεμάρας!
Οι Cabaret Balkan ήταν κι η έκπληξη με τις τέλειες διασκευές τους. Μετά ξαναείχε DJ, αλλά ήταν πολύ αργά για μένα.
3η μέρα: Μία υπέροχη συννεφιά τριγύρω, αλλά οι ελπίδες μου να βρέξει στην τραχανοπλαγιά ναυάγησαν. Ο μπάφος συναγωνιζόταν τα σύννεφα. Κι οι πρόβες ξεκίνησαν κανονικά. Μέχρι που είχα την απίθανη ιδέα (ώρες, ώρες απορώ με την ευφυΐα μου, φτου μου), αφού έχω ξανακάνει flying fox και γουστάρω, ας κάνω εδώ μετά την πίστα αναρρίχησης. Η επόμενη φάση είναι μ' έναν κούκλο γιατρό και μία ένεση voltaren στα καλοσχηματισμένα μου οπίσθια. Φρίκη!
Βγήκαν να τραγουδήσουν κάποιοι βαρετοί κι ανώνυμοι, μετά ο Τσάκαλος, για να μου αποδείξει πως μετά τους Φατμέ βάζει στοίχημα να βγάλει κοινότυπους δίσκους. Λες κι άκουγα το ίδιο κομμάτι σ'όλη τη συναυλία. Ακολούθησαν οι Burger Project, χωρίς τη Ματούλα, που ξεσήκωσαν το κοινό, το οποίο άρχισε να πετάει στον αέρα φρέσκο νερό πηγής και φρέσκια μπύρα Amstel (φταίει που το Φεστιβάλ δεν κρατάει ονόματα, αλλιώς..). Μεταξύ μας, ήταν κι η καλύτερη εμφάνιση.
Αυτό πριν βγουν οι Los Mujeros, αυτά τα τρελά και ταλαντούχα παιδιά από την Πτολεμαΐδα, που είδαμε σε κάποιο παλιό Schoolwave και μας ξετρέλαναν με το "Μια Ηδονή". Εκεί έπεσε τρελός χορός μέχρι τελικής πτώσης. Αν ο κόσμος έχει την τρέλα μέσα του, το μόνο που θέλει είναι οι κατάλληλες συνθήκες για να εκδηλωθεί.
Η επιστροφή δεν έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον, αφού ακόμα ανακατεύομαι.
Μπορεί να σκεφτείτε, αφού το διαβάσετε, πως πέρασα χάλια. Λάθος! Είμαι συλλέκτρια εμπειριών, οπότε χάρηκα που παρευρέθηκα. Συμβουλή στον εαυτό μου για του χρόνου: ΠΑΡΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΕΑ! Άλλη φάση αυτή. Δεν είναι ένα ιδανικό μέρος για ζευγάρια. ;)
...να εύχεσαι να έχει λεωφορείο. Γιατί αλλιώς θα κάνεις το νησί με τα ποδαράκια. Όπως κάναμε κι εμείς!
Αν και δεν είναι και πολύ "νησί" από πολλές απόψεις, είναι ένα καλό μέρος (όχι κι ιδανικό) για city break.
Ξεκινάς πρωί πρωί με την αυγούλα (1ο φάουλ μας: ξεκινήσαμε μεσημέρι μεσημέρι). Είσαι άνετος κι ωραίος στο αμάξι σου, με τη μουσικούλα σου, με τον κλιματισμό σου (2ο φάουλ: είπαμε να πάρουμε συγκοινωνία ως το Πέραμα). Περνάς απέναντι με το ferry boat, ούτε είκοσι λεπτάκια, για να βρεθείς στο νησί του Αίαντα. Κατά πάσα πιθανότητα θα βρεις αμέσως βαπόρι, αλλά αν είσαι ο γκαντέμης του καλοκαιριού θα περιμένεις το επόμενο, γιατί ήταν λίγο δύσκολο να τρέξεις (κάπου εδώ είναι και το 3ο φάουλ).
Ετοιμαζόσουν να πας στη μαγευτική και καθαρή παραλία των Κανακίων..αλλά ξέχασες πως δεν πάει τοπική συγκοινωνία και δεν έχεις πάρει το αμάξι (κι άλλο φάουλ). Γι' αυτό πρέπει να επιλέξεις άλλο μέρος. Κι επιλέγεις τα Βασιλικά, γιατί το Μπατσί σου φαίνεται πιο πολλές στάσεις (αλλά θα έπρεπε να επιλέξεις εκείνο).
Όχι, όχι. Ήμουν υπερβολική! Τα Βασιλικά είναι μια χαρά κι ήσυχα και καθαρά. Άλλα θέματα θα 'χεις. Κι αν δεν περνάει από το μυαλό σου πως κάτι θα ξέρουν όσοι πάνε από τη δεξιά πλευρά, θα περάσει στην πρώτη επίθεση αχινών! Άτιμα κι αιμοβόρικα πλάσματα. Εγώ ήμουν η έξυπνη της παρέας και μπήκα με σαγιονάρες (όχι επειδή είδα τους αχινούς, αλλά επειδή τα ποδαράκια δεν μπορούσαν να εκτεθούν στις πέτρες). Το αποτέλεσμα ήταν ο Mentalist (θα το αναλύσουμε αργότερα) έβγαζε κάπου στα 14 αγκάθια από τις πατούσες του. Αυτό βέβαια δε χάλασε τη διάθεση κανενός!
Κάτι που πρέπει να ξέρει όποιος επισκεφτεί τη Σαλαμίνα είναι πως το ΚΤΕΛ δε λειτουργεί μετά τις 21:00, πως το 1,50 Ευρώ πλέον θεωρείται φυσιολογική τιμή, πως θα βλαστημήσει άμα χρειαστεί να το περιμένει στον ήλιο της ασφάλτου (αυτό δεν το κάναμε, επειδή θα κοινωνούσαμε και δεν έπρεπε να πούμε κακές λεξούλες, οπότε το κόψαμε με τα πόδια γύρω στα 8 km).
Το ferry boat είναι μια μαγεία το βράδυ, αλήθεια! Ειδικά όταν το παίρνεις τη στιγμή που νυχτώνει. Λίγο χαζορομαντικό, λίγο υπερβολικά πρακτικό, διότι τότε δεν έχει ήλιο, φυσάει κλπ κλπ, αλλά η αίσθηση είναι η ίδια. Κάποια στιγμή πρέπει να ανοίξουνε και το μπαρ στο σαλόνι. Άμα διψάς, δηλαδή, κόβεις το λαιμό σου;!
Είναι άμεσα προσβάσιμη, άμα θέλεις βρίσκεις τέλεια μέρη κι ό,τι κι αν συμβεί πιάνει το κινητό. Αν το βρίσκεις και συ καλή ιδέα...απλά πάρε αμάξι!
